Piąta doba w szpitalu. Ani przyczyna nie znaleziona, ani skutek nie wyleczony.
Jak było, tak jest. Podobno to normalne, mam wątpliwości, bo normalnie z bólu się człowiek nie skręca przecież. A nauczyć się funkcjonować z bólem w tym stanie to brak wyobraźni.

Z braku laku, zajęć i nadmiaru czasu na rozmyślanie, wymyśliłam, ze najbliższy rok mogę sobie coś zmienić. I nie tylko w swoim życiu jako matki opiekując się dzieckiem, ale i coś więcej.
Może to jedyna i niepowtarzalna szansa, by na parę miesięcy wyprowadzić się na przykład w góry. Lato inne niż zwykle, w innym miejscu, otoczeniu. A może morze? A może coś?

Kryzysowa noc. Nie możesz ruszyć się, więc wstać po wodę, nie możesz do nikogo zadzwonić, bo musiałbyś otworzyć drzwi, a do nich nie dojdziesz.
Oby w dzień się drzemka udała.

I tak od blisko tygodnia żebra młotkiem potrzaskane, że z boku na bok nie da rady się przekręcić, a głębszy oddech to ryzyko na skalę rozdarcia  klatki piersiowej,

I to wkurzające- widać/ nie widać, brzuch duży/ normalny/nieduży od znawców wszystkich

I te drwiąco- współczujące- to Ty sama siedzisz?