Dwie noce. Zlana potem, trzęsąca się z zimna i majacząca myślę sobie, że to nie może przecież trwać długo. Nie jestem w błędzie. Noc w cieple, jakieś tabletki, inchalacje i wracam do świata żywych. Piękny ten świat. Zimowy, mroźny, biały. Temperatura dokucza, ale zachęca też do rozgrzania się w pokonywaniu zasp. Uwielbiam zaspy. W zime znajduję dzieciństwo i chce mi się wracać do tych rumianych pliczków, mokrych rękawiczek i dziur w kolanach, bo przecież nie tylko na sankach człowiek jeździł :)
Czasem trzeba nabrać dystansu i zamknąć się w chatce zasypanej śniegiem po komin. Z potrzeby wyszarpnięcia codzienności jakiejś chwili dla siebie, warto nie rezygnować. Ja nie zrezygnowałam, a wystarczyły trzy dni żeby sobie poukładać co nieco.
Po pierwsze, zdarzają się chwile kiedy warto się pohamować. Zamiast otwierać buzię od razu, policzyć do dziesięciu albo nawet stu. W różnych sytuacjach, gdzie każdego słowa możemy żałować. Żarty bywają bolesne, ale pal licho, jeśli mówi je wróg, czy obcy. Dotykają te, którymi raczą nas bliscy, przyjaciele. Nie mają złych intencji, tylko..żart jest dobry na raz, a usłyszawszy przytyk po raz n-ty zaczynamy zastanawiać się, czy oni jednak tak nie poważnie. Jasne, można wprost i otwarcie powiedzieć, że to nas nie bawi, że dociera ze spotęgowaną siłą. Z tym, że może lepiej nie. Ta rozmowa zostanie na dłużej, wiele może zepsuć, a żart..przecież zaraz pójdzie w zapomnienie.
Po drugie. Czas. Nie trzeba wielu dyskusji, polemik, analiz, czas jest odpowiedzią na wiele pytań. Tych czy warto (było) także.
W końcu po trzecie- trochę obiektywizmu. Nie tylko ja, mnie, moje, ale spojrzenie na siebie oczami osoby postronnej, może zdziałać cuda. I nie ma- taki jestem, nie zmienie się. Chcesz, to zmienisz swoje zachowanie, nawyki, trochę dystansu, empatii i nowe jutro już czeka. I nie chodzi o tabula rasa, tylko wyciąganie wniosków i branie pod uwagę doświadczenia w podejmowaniu dezycji wszelakich.
Czasem trzeba nabrać dystansu i zamknąć się w chatce zasypanej śniegiem po komin. Z potrzeby wyszarpnięcia codzienności jakiejś chwili dla siebie, warto nie rezygnować. Ja nie zrezygnowałam, a wystarczyły trzy dni żeby sobie poukładać co nieco.
Po pierwsze, zdarzają się chwile kiedy warto się pohamować. Zamiast otwierać buzię od razu, policzyć do dziesięciu albo nawet stu. W różnych sytuacjach, gdzie każdego słowa możemy żałować. Żarty bywają bolesne, ale pal licho, jeśli mówi je wróg, czy obcy. Dotykają te, którymi raczą nas bliscy, przyjaciele. Nie mają złych intencji, tylko..żart jest dobry na raz, a usłyszawszy przytyk po raz n-ty zaczynamy zastanawiać się, czy oni jednak tak nie poważnie. Jasne, można wprost i otwarcie powiedzieć, że to nas nie bawi, że dociera ze spotęgowaną siłą. Z tym, że może lepiej nie. Ta rozmowa zostanie na dłużej, wiele może zepsuć, a żart..przecież zaraz pójdzie w zapomnienie.
Po drugie. Czas. Nie trzeba wielu dyskusji, polemik, analiz, czas jest odpowiedzią na wiele pytań. Tych czy warto (było) także.
W końcu po trzecie- trochę obiektywizmu. Nie tylko ja, mnie, moje, ale spojrzenie na siebie oczami osoby postronnej, może zdziałać cuda. I nie ma- taki jestem, nie zmienie się. Chcesz, to zmienisz swoje zachowanie, nawyki, trochę dystansu, empatii i nowe jutro już czeka. I nie chodzi o tabula rasa, tylko wyciąganie wniosków i branie pod uwagę doświadczenia w podejmowaniu dezycji wszelakich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz