21 maja zapamiętam na długo. Dzień był prawie jak każdy inny, ale...
Spotkałam jakąś taką wyjątkową osobę, z którą mogłabym rozmawiać i rozmawiać, siedzieć sobie obok i czerpać uśmiechy z takiej prostej relacji służbowej. Niezwyczajna w swej zwykłości, uśmiechnięta, silna, mocna, z wielką samoświadomością, dyscypliną, realną samooceną, a przy tym radosna i otwarta. Z takimi ludźmi człowiek przebywać lubi, dużo uczą. Żyją inaczej i pozwalają spojrzeć choć przez chwilę na świat przez pryzmat swojej codzienności. Bezcenne.
Jeden pomyłkowo wykonany telefon, zwyczajnie przekręciłam cyfrę, a później ruszyła lawina. Mój błąd pociągnął za sobą dziwne konsekwencje. Zaczęłam się dowiadywać, że mam piękny głos i że może to wcale nie był przypadek. Głos zmęczony, przypadek to był. Dorośli ludzie wiedzą na ile mogą sobie pozwolić, przynajmniej takie miałam przekonanie. Pomyłki się zdarzają, nie sądziłam, że mogą mieć jakieś swoje "pięć minut".
No i w końcu wizyta, chwilę po północy, na miejscowej komendzie. To jedno ze zdarzeń, które na długo pozostaną w głowie. Emocje niecodziennie, nieumiejętność odnalezienia się w skrajnie dziwnej sytuacji, hamowanie śmiechu i przeważająca myśl, że tu jednak na żarty pozwolić sobie nie można. Pisanie oświadczenia, ciche posłuszeństwo i myśl- to się naprawdę dzieje. A potem nocny spacer i znów snu zaledwie skrawek.
Każdy dzień coraz mocniej różni się od poprzedniego. Monotonia nie ma szans przedarcia się, czasem tylko rodzi się pytanie- czy to na pewno dobrze?
Spotkałam jakąś taką wyjątkową osobę, z którą mogłabym rozmawiać i rozmawiać, siedzieć sobie obok i czerpać uśmiechy z takiej prostej relacji służbowej. Niezwyczajna w swej zwykłości, uśmiechnięta, silna, mocna, z wielką samoświadomością, dyscypliną, realną samooceną, a przy tym radosna i otwarta. Z takimi ludźmi człowiek przebywać lubi, dużo uczą. Żyją inaczej i pozwalają spojrzeć choć przez chwilę na świat przez pryzmat swojej codzienności. Bezcenne.
Jeden pomyłkowo wykonany telefon, zwyczajnie przekręciłam cyfrę, a później ruszyła lawina. Mój błąd pociągnął za sobą dziwne konsekwencje. Zaczęłam się dowiadywać, że mam piękny głos i że może to wcale nie był przypadek. Głos zmęczony, przypadek to był. Dorośli ludzie wiedzą na ile mogą sobie pozwolić, przynajmniej takie miałam przekonanie. Pomyłki się zdarzają, nie sądziłam, że mogą mieć jakieś swoje "pięć minut".
No i w końcu wizyta, chwilę po północy, na miejscowej komendzie. To jedno ze zdarzeń, które na długo pozostaną w głowie. Emocje niecodziennie, nieumiejętność odnalezienia się w skrajnie dziwnej sytuacji, hamowanie śmiechu i przeważająca myśl, że tu jednak na żarty pozwolić sobie nie można. Pisanie oświadczenia, ciche posłuszeństwo i myśl- to się naprawdę dzieje. A potem nocny spacer i znów snu zaledwie skrawek.
Każdy dzień coraz mocniej różni się od poprzedniego. Monotonia nie ma szans przedarcia się, czasem tylko rodzi się pytanie- czy to na pewno dobrze?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz