Brak podstawowej formy komunikacji międzyludzkiej czyni zgliszcza.
Dochodzi do sytuacji, gdy nic nikt nie wie i wiedzieć nie chce, bo myśli, że druga osoba wie swoje.
No i ja nie wiem, ale wiem, że ktoś wie więc nie robię nic, bo myślę, że nic nie mogę zrobić. Chociaż chcę. Oj, mały człowiek w ogromie tych wszystkich relacji, malusieńki.

****

Myślisz sobie, żeby na jakiś czas rzucić wszystko i pożyć w innym miejscu. I nagle ktoś wychodzi z propozycją- pakuj się i jedź, zostaw wszystko za sobą, idź w nowe, zacznij nową książkę. Co robić? Pakować się i ruszać w nieznane, czy zostać i próbować budować jutro na bazie tego co jest teraz? I czym tak właściwie ta baza miałaby być?
Niby proste w chwili, gdy zmian się potrzebuje. Tylko...to działanie bez odwrotu, decyzja ciągnąca za sobą nieodwracalne skutki, jutro bez tego i tych, którzy są dziś. Byłam oszołomiona, gdy usłyszałam to "pakuj i jedź", jestem oszołomiona wciąż, I nie wiem. Mam chwilę na przemyślenie, ale czy na pewno jest nad czym się zastanawiać?