Obcy człowiek nagle wypowiada słowo, które powala potężny mur.


Blog miał jeden główny cel- zabrać emocje, które zawładnęły całym sercem, duchem i rozumem. Z czasem jego misja zboczyła na inny tor, a posty stały się elektroniczą skarbonką, do której wkładane były ważne i mniej ważne zdarzenia, myśli, wspomnienia, pragnienia i część tego, co działo się tuż obok.

Czy sprostał założeniu przewodniemu? Trudno powiedzieć, tak samo jak ciężko ocenić czy pomógł. Z problemami i dramatami można sobie radzić na różne sposoby. Jest szansa, że jakiś zadziała.

Rozterki rozmiaru gigant czasem wygrywają, nad czym nie da się zwyczajnie przejść do porządku dziennego. Ale można próbować z nimi walczyć. Spotkania towarzyskie, zabawa, wszelkiego rodzaju rozrywka, chwytanie kilkunastu srok za ogon. Tylko...to teatr. Maskę można nałożyć na chwilę, ale nie da się przejść w niej przez całe życie.

Dość bycia królową balu. Jeśli nią nie jesteś, nie będziesz. Czasem niesmiała, cicha, ułożona, ale wiedząca czego chce. Nie zmanierowana, tylko naturalnie uśmiechnięta. Chlipiąca, gdy dzieje się krzywda i roześmiana, gdy coś sprawia radość. Być sobą. Jeśli taką mnie ktoś znajdzie, to znaczy, że wart był czekania. Jeśli nie, to znaczy, że w którymś momencie coś przegapiłam. Ale...wierzę, że jeszcze kiedyś znajdę kwiaty na wycieraczce.

To, co gra mi w duszy to żaden cyrk, to ja.

Słowo "urocza" zburzyło mur i dało mi znów mnie.