Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę,  z tego, że niekoniecznie dobrze wybrał? W skrajnych sytuacjach, nie w zdrowiu, a w chorobie. W szczęściu, którego się nie chce dzielić i braku go wynikłego z niepodzielności.

W smutku, gdy nie ma komu w nim powiedzieć o radosnej wiośnie i słońcu i w uśmiechu, którego się nie dostrzeże. W zgubieniu siebie kimś powodowanym i w braku ramienia.

Są przyjaciele, jest ktoś. Możesz mówić, żalić się, opowiadać, uśmiechać szczerze choć przez łzy. Przepaść pojawia się, gdy idziesz na cmentarz żegnać bliską osobę i nie ma ramienia, na którym możesz śmiało się oprzeć. Odruchowo, z potrzeby, bez myślenia. Wtedy wiesz, że wybrałeś źle.
I nie toczy się gra o dążenie do tego, by ktoś był obok mimo wszystko, a o wędrowanie przez życie tak, by chciał być. Jeśli nie czuje takiej potrzeby popełniłeś gdzieś błąd. Albo źle wybrałeś.