Jeśli jest coś nie tak, człowiek jest w stanie chwycić się wszystkiego, by tylko utrzymać się na powierzchni. Nie ma reguł, lekarstwo można znaleźć wszędzie. Rozrzuca się to, co jest pod ręką i dalej, by tylko normalnie funkcjonować. Próbuję wszystkiego. Śmiechu, łez, poezji, książki, spaceru, jazdy "gdzieś", snu, pracy, biegu, sprzątania, kopnięcia piłki, czy nawet krzesła, złości i radości w drobiazgu. Dziś ubrałam się, uczesałam, umalowałam i poszłam do kościoła. Godzina dla siebie, tak jakby bez świata, z poruszeniem, wyciszeniem, z przejmującym chłodem.

***
Listy. Mają w sobie coś niewymownego. Odgrzebałam stertę takich sprzed dziesięciu lat i noc mnie w czytaniu zastała. Wspomnienia, dawne marzenia, szczęścia i smutki. Młodzieńcze rozterki, wyznania, deklaracje. W takich momentach trochę żal, że papeterie mają teraz formę elektroniczną. Nie wiem, czy bez komputerów było lepiej, ale na pewno bywało więcej tego "czegoś".