Tak piękny dzień, w słońcu, z wiatrem we włosach, w świetnej atmosferze, pomocni sobie nawzajem, mimo zapracowania. I nic nie znaczył ból piszczeli po kilku krótkich biegowych wypadach, ani nieznośność łydek po tournee na obcasach. To jeden z takich dni, kiedy widzi się sens wszelkich działań.

Niespodziewanie nadszedł wieczór, a wraz z nim niecodzienne, przykre wiadomości. Nie potrafię przejść obojętnie, gdy komuś dzieje się krzywda. Tym trudniej, gdy jest to osoba bliska i nieważne, czy mocno, czy nieco dalej. Płakać mi się chce, gdy ktoś cierpi, tym bardziej jeśli wiem, że na to nie zasługuje. Boli. Chciałabym móc wziąć część tego na siebie, by oszczędzić drugiemu człowiekowi choć co dziesiątej łzy. Nie mogę nic...tylko być. Jestem więc. Gdyby coś trzeba było...pomilczeć, posłuchać, poradzić...jestem.