Radosna, uśmiechnięta, podśpiewująca dzień cały, rozweselająca biurowe towarzystwo. Taka się staje nie wiem skąd, ale humor przychodzi sam, z ulicy, z przypadkowych spotkań, rozmów, muzyki i tego, co codziennie podnoszę z ziemi. Trzeba umieć patrzeć pod nogi, to przecież takie proste.
- Zazdroszczę ci przebojowości- usłyszałam. A ja tylko...no właśnie- co? Nie krępuję się śmiać?

Żeby nie było, nie ukrywam, że jak każdy miewam swoje małe rozterki. Mijają w letnim wirze deszczem przeplatanym. Przeważnie same. Czasem zdarza się, że mam gorszy dzień. Szybko jednak uświadamiam sobie, jak moje malutkie problemy mają się do tych, którym czoła stawić muszą inni. O istnienie chodzi.
Wypadki.
Ręce mi drżą, podnoszę słuchawkę, wykręcam numer, pytam czy to prawda, bo podobno...
Prawda, niestety prawda. Dłonie się trzęsą, a ja wykręcam kolejne numery- straż pożarna, policja. Na drodze zginął człowiek. Dziś przejeżdżałam tamtędy skoro świt i uśmiechałam się do siebie że taka zaspana wsiadam do samochodu. Dziś mijałam tę drogę, w którą chciał ktoś zjechać. Nie zjechał. Uderzony innym autem, zginął na miejscu. Najpierw zemdlał, został zmiażdżony, pogotowie nie mogło udzielić mu pomocy, bo był przytrzaśnięty, wydobyły go kolejne służby. Martwego.
Dziś na drodze, którą tak często przemierzam zginął człowiek. Czyjś tata, mąż, syn. Dziś stała się tragedia, za kilka dni rodzina będzie musiała pochować ukochaną osobę.
Nie, ja nie mam problemów. Ja mam szczęście, mam życie, mam bliskich. Trzeba się tym cieszyć każdego dnia i docenić. Życie jest tak ulotne. Rozejrzyj się, uśmiechnij, wspomnij, nie trać niczego ważnego, nie pozwól żeby coś zabrało ci przyszłość, nie odbieraj jej sam sobie. To co ważne jest tuż obok, nie trzeba nigdzie biec. Później może być zbyt późno.
Dziś zginął tragicznie kolejny kierowca. Może kiedyś uśmiechnęłam się do niego na ulicy...Nie, nie zazdroszczę nikomu, kto wzrusza ramionami i przechodzi obojętnie obok takich wydarzeń.