Tym podobne

Czuje, że po ponad tygodniowej nieobecności wróciłam do domu. Po niezliczonych emocjach pojawiających się nie bez powodu ale wcale niespodziewanie, kilku przygodach co najmniej nieadekwatnych do mojego wieku i jeszcze bardziej odbiegającego od normy humoru, jestem. Taka sama wciąż ja. Prawdopodobnie ta sama. I tak zadumałam chwilę, czy chcę się zatrzymać w tym pędzie szaleństwa nieskończonego, czy rzucić się w to całą sobą. Najlepiej, nie poddawać analizie, nie myśleć, nie rozkładać na czynniki pierwsze. Tak jest dobrze, w tym śmiechem i uśmiechem, ze słońcem i kilkoma podobnymi. A może lepiej, żeby stało się to codziennością. Tylko...nie wiem, czy w pracy ze mną w takim stanie dziwacznym, długo wytrzymają. Poza wieloma dolegliwościami fizycznymi, które od wtorku mnie nękają, pozostaje niewiedza otoczenia, czy coś się dzieje. Dzieje. Tak właściwie, to całkiem dobrze się dzieje. I teraz nie wiem, zostać w domu, czy wyjść...