DL vel Dolores

Powoli, stawiając ostrożnie niewielkie kroki staram się wracać do rzeczywistości. Może lepiej byłoby od razu rzucić się na głęboką wodę. Ale to duże ryzyko. Obawiam się jego podjęcia, nie wiem, czy bym podołała a jeśli tak, jak by to się mogło skończyć. Unicestwianie kończy się. Trzeba iść dalej, w miarę możliwości, z podniesioną głową. A najlepiej nie myśleć. W ogóle.


Kilka dni temu, zwodowaliśmy naszą łupinkę. Nie żaden kupiony plastik, ale starą, robioną kiedyś przez kilka lat przez tatę, Dory. Oldtimer pierwsza klasa. Stylu niejeden mógłby jej pozazdrościć. Zbyt licznej załogi nie pomieści, ale sunie dzielnie po falach, zadziwiając wszystkich fokiem, grotem i bezanem. Niewielki dwumasztowiec na mazurskich jeziorach jakiś czas temu nie wzbudzał sensacji, w dobie jachtów którytojestdłuższy, piękniejszy i ma więcej full opcji, intryguje. A jest nasz. Ha! Ciągnie na wodę. Nie wiem kiedy, nie wiem z kim, ale nie odpuszczę, poczekam grzecznie albo i nie na urlop i wezmę się za stawianie żagli. Kiedyś przecież umiałam.

Sama uroczystość załadowania drewnianej łódeczki do wody odbyła się w przyjemnej, wesołej, a co najważniejsze zupełnie bezstresowej atmosferze. Towarzyszący nam najmłodszy, bo dziesięciomiesięczny załogant dzielnie obserwował wszystko ze swojego leżaczka nie pisknowszy ani razu. Zapakowaliśmy do łajby co trzeba- od materacy, ubrań, przez liny, linki, worki, kapoki, po silnik, jedzenie, itd. i pomknęła prowadzona przez sternika przed siebie. Dziś pewnie jest gdzieś w okolicach Węgorzewa.
Ahoj!