Być kobietą...

Szpilki podobno powinna mieć każda kobieta. Podobno. Mam. Niejedne, ale też nie tyle, żeby czyjeś (bądź też moje) oko każdego dnia cieszyć mogły. Skąd mam? Pewnie kiedyś kupiłam. Nie z powodu kobiecej próżności, a konieczności raczej. Rzadko wkładam w nie swoje stopy. Okazja musi być wyjątkowa. Jakiś bal, spotkanie bardzo oficjalne, wesele, czasem święta. Poza w/w nie zdarzyło mi się wysokich obcasów nałożyć. Jeszcze. No dobrze, przyznaje, raz taka fantazja mi się trafiła. Nawet jakoś radość z tego miałam :)(A może bardziej zdumienie, ze to tez "ja" :)
Elegancka kiecka, efektowna spódnica i kilka innych rzeczy "e" zagościło ostatnio w moich szafach. I to już chyba niestety z próżności. Pozwoliłam sobie na taką słabość właściwie z jednego powodu- żeby w razie czego mieć, nie biegać, nie szukać, nie panikować. Okazja może przyjść znienacka. Ubiory są. Pozostała kwestia butów. Czerwonych szpilek. Upatrzyłam takie jedne niedawno, ale sama z siebie w duchu się zaśmiałam na myśl, że się w nich przechadzam. Potem pomyślałam, że jednak fajnie by było takie mieć, a okazja do ich wdziania na pewno by się znalazła. Pojechałam do sklepu, półka jakby pusta. Ktoś mój mały rozmiar zdążył już kupić. Niewesoło.
Tak już jest, że najbardziej pożąda się rzeczy, których mieć nie można. Dlatego też na te buty tak się uparłam. Ale nieistotne, czy to o te szpile się rozchodzi, czy o cokolwiek innego. COKOLWIEK.
Czerwone obcasy pozostają wciąż na liście rzeczy do "upolowania". Chcę takie mieć. I tu także przejawia się moja próżność. Kobieca, czy nie- nieistotne, każdy z nas trochę jej ma. Każdy?