Miało tu dziś powstać tak wiele słów emocjami powodowanych. Tak wiele dzieje się we mnie... Chciałam, a wręcz musiałam wyrzucić to wszystko z siebie.
Poniedziałek przywiódł mnie na pomost.
Pisk mew wokół, kaczki proszące o jedzenie pływają na wyciągnięcie ręki. Dziś nie da się o niczym innym. Dziś piękno Mazur jest moim wszystkim. Woda szeroka przede mną. Bezkres otchłani. Tak jest dobrze, żadnych emocji większych nie potrzeba. W to poniedziałkowe popołudnie wystarczy tylko..wystarczy być i otworzyć oczy. Piękno jest tak blisko...
Weekend minął. Było ładnie. W uśmiechu, z kawą i goframi z bitą śmietaną, która nie wiedzieć dlaczego w masło się przemieniła... Nie bój się jutra, nie może być źle. Cokolwiek by się nie zdarzyło, świat wokół jest tak piękny, przed nami jeszcze trochę lata...Cieszmy się z tego...póki co.
Bądź mi od stóp do głowy, od pięty do ucha
Od kolan do pachwiny, od łokcia do paznokci
Pod pachą, pod językiem, od łechtaczki do rzęs.
Bądź biegunem mojego pomylonego serca
Rakiem, który jedząc mózg pozwoli poczuć mózg
Bądź wodą tlenu dla spalonych płuc.
Bądź mi stanikiem, majtkami, podwiązką
Bądź kołyską dla ciała, niańką co kołysze
Jedz mi brud zza paznokci, pij miesięczną krew.
Bądź mi życiem, radością, bądź śmiercią, zazdrością
Bądź złością i pogardą, nieszczęściem i nudą
Bądź Bogiem, bądź Murzynem, ojcem, matką, synem.
Bądź - i nie pytaj, jak Ci się wypłacę
A wtedy darmo weźmiesz najpiękniejszą zdradę:
Miłość, która obudzi śpiącą w Tobie śmierć.
Rafał Wojaczek, Bądź mi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz